Τα τελευταία χρόνια, με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις (βλέπε «αντιτρομοκρατικοί νόμοι» κλπ), απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο ο δικαστικός μηχανισμός από την κοινωνία και τον λαϊκό έλεγχο, καθώς προορίζεται να εξυπηρετήσει ένα κλίμα γενικευμένης καταστολής και ελέγχου που πάει να επιβληθεί στις κοινωνίες.
Παρόλα αυτά το γεγονός ότι και σε χαμηλότερες δικαστικές βαθμίδες κρινόταν η «συνταγματικότητα» ενός νόμου, επέτρεπε θεωρητικά να κρίνονται αντισυνταγματικές ορισμένες από τις πιο αντεργατικές διατάξεις, έστω σπάνια, και μάλιστα κυρίως σε αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έτσι έγινε δυνατό, πάντα υπό την προϋπόθεση της πάλης των εργαζομένων, να κερδηθούν σε δικαστήρια εργατικές υποθέσεις (ακυρότητα απόλυσης, μισθολογικές διαφορές, καταβολή αναδρομικών, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων κ.ά.), καθώς και να ανατραπούν ή έστω να περιοριστούν και να καθυστερήσουν ορισμένα από τα πιο μεγάλα περιβαλλοντικά εγκλήματα (εκτροπή Αχελώου, μαρίνα στον Φλοίσβο, εμπλοκές με τον προαστιακό, στην υποθαλάσσια σήραγγα στην Θεσσαλονίκη κλπ). Αυτή ακριβώς η δυνατότητα πάει τώρα να κοπεί.
Βασικό -όχι το μόνο- μέτρο σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η ίδρυση του Συνταγματικού Δικαστηρίου (άρθρο 100 Σ). Ιδρύεται ένα υπερδικαστήριο, που βασική αρμοδιότητα θα έχει τον τελικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων, αλλά και τη συμβατότητά τους με τις διατάξεις της Ευρωπαικής Ένωσης. Επιπλέον με την αναθεώρηση των άρθρων 95 & 98 Σ, αφαιρείται από το Συμβούλιο της Επικρατείας, η αρμοδιότητα του ελέγχου των συμβάσεων δημοσίων έργων, προμηθειών και υπηρεσιών, και ανατίθεται στο απολύτως ελεγχόμενο από την εκτελεστική εξουσία Ελεγκτικό Συνέδριο. Βλέπετε τα μεγάλα έργα και οι συμπράξεις δημόσιου - ιδιωτικού τομέα δεν σηκώνουν ενοχλητικούς, «γραφειοκρατικούς ελέγχους».
Έτσι, με την παρούσα αναθεώρηση, προωθείται η αναδόμηση του δικαστικού μηχανισμού με την μεταφορά αρμοδιοτήτων από κάτω προς τα πάνω, σε μια ακόμη πιο αυταρχική, ιεραρχική και συγκεντρωτική δομή, ώστε να μην επιτρέπονται παρεκκλίσεις από τον έλεγχο των κυβερνήσεων.
Επιπλέον, η ανάθεση στο δικαστήριο αυτό, της αρμοδιότητας για τον έλεγχο της συμβατότητας του ελληνικού δικαίου με το ευρωπαϊκό, ανοίγει την πύλη για αυτόματη μεταφορά στο εσωτερικό, του ωραρίου 65 ωρών, ή τα 67 χρόνια για συνταξιοδότηση. Κάλλιστα κάποιος εργοδότης ή σύνδεσμος εργοδοτών μπορεί να προσφύγει στο δικαστήριο αυτό, ζητώντας να εναρμονισθεί η ασύμβατη ελληνική νομοθεσία, για τα ζητήματα αυτά, με την ευρωπαϊκή.
Η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» θα αφαιρέσει με αυτόν τον τρόπο τα βαρίδια του πολιτικού κόστους από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Τι μας έπιασε τους απανταχού τηλεπαρουσιαστές και δημοσιογράφους να ψάχνουμε σκουλήκια μέσα στα στρώματα, να αναζητούμε εξαφανισμένους, να κάνουμε προξενιά ανάμεσα σε εβδομηντάρηδες άντρες και νεαρές Ρωσίδες, να ψάχνουμε για εξωγήινους και σατανιστές, να έχουμε διάφορους να τσακώνονται στα δελτία ειδήσεων, να ενημερώνουμε πότε πήγε για ψώνια κάποιος τραγουδιστής, αν τσακώθηκε κάποιος ηθοποιός, να προτρέπουμε κάποιους να πετάξουν τον καναπέ τους από το μπαλκόνι έναντι αμοιβής, να βάζουμε κάποιους χωρισμένους να εξιστορούν με λεπτομέρειες τον τσακωμό τους, να κλείνουμε επίδοξους τραγουδιστές για μέρες σε ένα σπίτι, να στέλνουμε σε κάποιο έρημο νησί Έλληνες και Τούρκους, να βάζουμε φάλτσους να τραγουδούν, να ερευνούμε αν θα καταλήξει σε γάμο η σχέση μιας κοπέλας με έναν εργάτη στην επιχείρηση του πατέρα της, αλλά και να βάζουμε μια υπάλληλο κατηγορούμενη για υπεξαίρεση μεγάλου ποσού από τον εργοδότη της να εξιστορεί τη δράση του;
Ο ανταγωνισμός των καναλιών για την τηλεθέαση, δηλαδή για το μοίρασμα της διαφημιστικής πίτας, δηλαδή για το κέρδος, είναι πολύ σκληρός. Η μάχη γίνεται χωρίς κανόνες. Ή μάλλον με έναν μόνο κανόνα: Το χρήμα. Ναι, και για να το καταλάβουμε όλοι καλύτερα, για την κονόμα.
Ο κόσμος της τηλεοπτικής show buiseness περιλαμβάνει συνήθως αδίστακτα αφεντικά, κυνικούς (ανεξάρτητα από τον ρόλο που υποδύονται) πρωταγωνιστές, κατά περίπτωση μεγαλομανιακούς, αλλά και αναλώσιμους θλιβερούς ανθρώπους ως κομπάρσους.
Όμως, εκτός από το άμεσο κέρδος από τις διαφημίσεις, η άνοδος στην τελεθέαση σημαίνει μεγαλύτερη επιρροή του καναλιού συνολικά στην "κοινή γνώμη", δηλαδή μεγαλύτερη "πολιτική" επιρροή στη λήψη των αποφάσεων. Και κάπου εκεί έρχεται η μεγάλη κονόμα.
Αυτή η σχέση των μεν με τους δε, της πολιτικής και των ΜΜΕ ονομάζεται διαπλοκή.
Για την "ομαλή" εξέλιξη του φαινομένου απαιτείται η πίεση στους κυβερνώντες (τέως, νυν και μελλοντικούς), αλλά και η υπονόμευση των αντιπάλων του φαινομένου. Συνολικά απαιτείται η ομηρεία του πολιτικού συστήματος. Όσο αυτό συμβαίνει, τόσο έχουμε την απαξίωση της πολιτικής.
Και τόσο περισσότερο θα χάσκουμε αδιάφοροι μπροστά σε πράγματα που κατά βάθος θα τα ζηλεύουμε. Γιατί όλο το σύστημα είναι σάπιο. Ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Διότι δεν είμαστε, επειδή δε μπορούμε να είμαστε. Αν μπορούσαμε όμως;
Έγιναν γνωστοί μέσα από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά που κυκλοφορεί από τη Heaven και από τη συνεργασία τους με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη. Είναι το συγκρότημα ΑΜΜΟΣ, τα μέλη του οποίου την Τρίτη 24.04.07 μιλούν ζωντανά και αποκλειστικά στον Δημήτρη Μαρέδη και στην εκπομπή Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Στις 12 ακριβώς στον TOP FM 106,4.
.jpg)
Κάθε μέρα, ένα δελτίο...
