Τι μας έπιασε τους απανταχού τηλεπαρουσιαστές και δημοσιογράφους να ψάχνουμε σκουλήκια μέσα στα στρώματα, να αναζητούμε εξαφανισμένους, να κάνουμε προξενιά ανάμεσα σε εβδομηντάρηδες άντρες και νεαρές Ρωσίδες, να ψάχνουμε για εξωγήινους και σατανιστές, να έχουμε διάφορους να τσακώνονται στα δελτία ειδήσεων, να ενημερώνουμε πότε πήγε για ψώνια κάποιος τραγουδιστής, αν τσακώθηκε κάποιος ηθοποιός, να προτρέπουμε κάποιους να πετάξουν τον καναπέ τους από το μπαλκόνι έναντι αμοιβής, να βάζουμε κάποιους χωρισμένους να εξιστορούν με λεπτομέρειες τον τσακωμό τους, να κλείνουμε επίδοξους τραγουδιστές για μέρες σε ένα σπίτι, να στέλνουμε σε κάποιο έρημο νησί Έλληνες και Τούρκους, να βάζουμε φάλτσους να τραγουδούν, να ερευνούμε αν θα καταλήξει σε γάμο η σχέση μιας κοπέλας με έναν εργάτη στην επιχείρηση του πατέρα της, αλλά και να βάζουμε μια υπάλληλο κατηγορούμενη για υπεξαίρεση μεγάλου ποσού από τον εργοδότη της να εξιστορεί τη δράση του;
Ο ανταγωνισμός των καναλιών για την τηλεθέαση, δηλαδή για το μοίρασμα της διαφημιστικής πίτας, δηλαδή για το κέρδος, είναι πολύ σκληρός. Η μάχη γίνεται χωρίς κανόνες. Ή μάλλον με έναν μόνο κανόνα: Το χρήμα. Ναι, και για να το καταλάβουμε όλοι καλύτερα, για την κονόμα.
Ο κόσμος της τηλεοπτικής show buiseness περιλαμβάνει συνήθως αδίστακτα αφεντικά, κυνικούς (ανεξάρτητα από τον ρόλο που υποδύονται) πρωταγωνιστές, κατά περίπτωση μεγαλομανιακούς, αλλά και αναλώσιμους θλιβερούς ανθρώπους ως κομπάρσους.
Όμως, εκτός από το άμεσο κέρδος από τις διαφημίσεις, η άνοδος στην τελεθέαση σημαίνει μεγαλύτερη επιρροή του καναλιού συνολικά στην "κοινή γνώμη", δηλαδή μεγαλύτερη "πολιτική" επιρροή στη λήψη των αποφάσεων. Και κάπου εκεί έρχεται η μεγάλη κονόμα.
Αυτή η σχέση των μεν με τους δε, της πολιτικής και των ΜΜΕ ονομάζεται διαπλοκή.
Για την "ομαλή" εξέλιξη του φαινομένου απαιτείται η πίεση στους κυβερνώντες (τέως, νυν και μελλοντικούς), αλλά και η υπονόμευση των αντιπάλων του φαινομένου. Συνολικά απαιτείται η ομηρεία του πολιτικού συστήματος. Όσο αυτό συμβαίνει, τόσο έχουμε την απαξίωση της πολιτικής.
Και τόσο περισσότερο θα χάσκουμε αδιάφοροι μπροστά σε πράγματα που κατά βάθος θα τα ζηλεύουμε. Γιατί όλο το σύστημα είναι σάπιο. Ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Διότι δεν είμαστε, επειδή δε μπορούμε να είμαστε. Αν μπορούσαμε όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου